Bilindiği üzere, 8 Nisan 2016 tarihi itibarı ile Deftones son albümü olan Gore'u piyasaya sürdü. Uzun bir aranın ardından (yaklaşık 4 sene) gerçekten dört gözle bekliyordum desem yalan olmaz. Nisan ayının sonundan itibaren dinliyorum ve bu süre zarfında yorumlamak için albümü sindirdiğimi düşünüyorum. Öncelikle, albümdeki parçalar şu şekilde:
| 1. | "Prayers/Triangles" | |
| 2. | "Acid Hologram" | |
| 3. | "Doomed User" | |
| 4. | "Geometric Headdress" | |
| 5. | "Hearts/Wires" | |
| 6. | "Pittura Infamante" | |
| 7. | "Xenon" | |
| 8. | "(L)MIRL" | |
| 9. | "Gore" | |
| 10. | "Phantom Bride" | |
| 11. | "Rubicon" |
Klasik bir Deftones olarak yine şarkı sayıları ve dakikaları hemen hemen aynı. Albüm yayınlanmadan önce ilk olarak albümün aynı zamanda açılış parçası olan Prayers/Triangles'ı yayınlamışlardı. İlk duyduğumda her ne kadar beğensem de hayal kırıklığına uğramıştım açıkçası. Grubun Chino Moreno (vokal) 'nun diğer yan projesi olan Crosses'tan etkilendiğini düşünmüştüm. Parça her ne kadar güzel olsa da Deftones etiketi altına konulmaması gerekirdi. Daha çok Crosses albümlerine yakışırdı zannımca.
Ancak albümü edindiğimde bu endişemin biraz boş olduğunu anladım. Özellikle albümün ikinci parçası olan Acid Hologram ilk dinleyişte gönlümü fethetti bile. 3'e geçtiğimde ise tempoyu bu kadar yükseltmiş olmalarına çok sevindim. Chino'nun aynı parçada bir çok iniş ve çıkışını duymak, kısa aralıklarla sürekli farklı tarzda vokalini dinlemek gerçekten benim için paha biçilemez.
İlk 4 parça gayet güzel ve tempolu giderken aniden şu çok övülen Hearts/Wires girişi ile gönülleri fethetse de, ilerleyen dakikalarda beni fazlaca baydı. O hani her Deftones albümünde bulunan en az 2 tane harika slow parçalardan değil bu bence. Herkesin aldığı duyguları alamadım nedense. Ne kompozisyonu ne de vokali beğenmedim.
Aslında tüm albümü dinlediğimde, neredeyse tüm parçaların çok güzel bir kompozisyonla yazılmış olduğunu farkettim. Tempo ile sürekli dalgalanmalı olarak profesyonelce oynanmış. Özellikle davulcu Abe Cunningham bu albümde şahaserler yaratmış. Aksak ritimler, ani iniş ve çıkışlar çok yerli yerinde ve dinleyici için heyecan verici olmuş. Chino vokal konusunda aşmış. Ama bu aşış bence yalnızca kayıtlarla sınırlı kıalıyor. Her ne kadar grubu canlı olarak sahnede izleyememiş olsam da, canlı performans videolarını izlediğimde, albüm kayıtlarının tam aksine vokal anlamında ne kadar başarısız olduğunu görüyorum. O profesyonellik canlı performansta yakalanamayacaksa, kayıtlarda artistliğin ne lüzumu var onu da anlayamıyorum.
Son albümle ilgili olarak, en başından beri grup ile olan gitarist Stephen Carpenter, bu albümden pek haz almadığı ve yeterince albümün duygu olarak içine giremediğinden bahsetmiş. Yapmak istediğim bu değildi demiş. Sadece girdim ve çaldım, hepsi bu kadar demiş. Bu yorumunu albümü dinlemeden önce okumuştum. Açıkçası albümü ön yargı ile dinlemeye başlamıştım eyvah saçma sapan bir şey yaptılar galiba diye. Ama sound yine bildiğimiz Deftones soundu. Bana göre iyi olarak nitelendirebileceğim ufak tefek gelişmeler haricinde Deftones adına hayıflanılabilecek bir durum söz konusu değil. Belki gitarist abimiz bambaşka bir şey yapmak istiyordu ama bu isteğini Deftones'un içine yedirmesi hoş olmamış. Çünkü grup yine bildiğimiz grup.
Albüm hem slow hem de agresif açıdan bir çok dinleyiciyi memnun edecek gibi görünüyor. Parçalar sırayla dinlendiğinde bomba gibi giriyor bomba gibi çıkıyor. Özellikle son parça olan Rubicon da bence çok iyi kompoze edilmiş. Hele ilk başlarda sürekli replay etmekten kendimi alamıyordum.
Bana göre Koi No Yokan albümü daha başarılıydı. "Şu şarkı kötü" denilebilecek bir şarkıları yoktu. Dolu doluydu. "Gore" albümü belki bunun bi tık altındadır ama kesinlikle her tarz dinleyici tarafından şans verilmesi gerekir!
Aşağıda "Doomed User" parçalarını paylaşıyorum. Belki yeni değişiklikleriyle ilgili güzel bir bilgi verebilir. Girişi itibari ile her ne kadar "Diamond Eyes" albümündeki "CMND/CTRL" parçasını andırsa da, azıcık sabretmekte fayda var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder