Sabah erkenden Trabzon için yola koyulduk. Günübirlik bir plandı bu. Nedensiz değildi gidişimiz... Yine çok sıcak ve havada o pis Karadeniz nemi vardı. Arabada 1 saniye bile klimayı kapatsak sıcaktan duramıyorduk...
Yol boyunca hiç sıkılmadık. Sahil şeridi boyunca yavaş yavaş manzarayı izleyerek devam ettik yolumuza. Giresun yakınlarında karnımızın acıktığını farkedip, biraz atıştırıp çay içilebilecek bir yer aradık. En sonunda "Tirebolu" diye bir yere gittik. Zaten yol boyunca gördüğümüz reklam tabelaları sürekli bize kilometreleri saydırarak hedefe ulaştırdı.
Mekan çok güzel görünüyordu ama arabadan iner inmez sıcaktan beynim durmuş olacak ki mekana dair hiç bir fotoğraf çekmemişim =(( İlk gözüme çarpan şey ise işletmede 1 tane erkek çalışan bile olmaması!!! Tüm servis elemanları tek tip giysi giymişler ve hepsi de üniversitede okuyan genç kızlardı. Nerden mi biliyorum? Girişken anne sohbetinden!
Menüyü uzun uzun inceledikten sonra (ki tek sayfa bir şeydi), 4ümüz de "kuymak" yemeye karar verdik. Aslında o anda hiç kuymak yiyesim yoktu. O sıcakta o kadar yağı ve tuzu kaldıracak güçte değildim... Fakat televizyonda o kadar çok abuk subuk gurme programı izledim ki karadenize gidip de "kuymak" yiyen! Çok özendim onlara ve bunu yerinde yemeliyim dedim. Yanına da 4 kişilik semaver istedik. O sıcakta buharı üstünde semaver istemek ne kadar akıl karıydı bilemiyorum ama, çayın tadı gerçekten de harikaydı! Zaten orada da öğrendim ki Tirebolu çayı ünlü bir şeymiş!
Kuymak, fotoğrafta da görüldüğü üzere, usulüne uygun olarak bakır bir kapta geldi. Bizimle ilgilenen kızcağız, siparişi aldıktan sonra hepimizi yağ konusunda uyardı. Rahatsızlığımızın olup olmadığını sordu. Çünkü bolca tereyağ kullanılıyormuş, peynir zaten çok yağlıymış ve en son da sıvı yağ ile harmanlanıyormuş. Zaten kuymak denilen şey yağ, mısır unu ve peynirden oluşan bir şey. Kızın dediğinden anladığım da yağın içinde erimiş mısır unu ve peynir. Gerçi kuymağın olayı bu =)) Ama ben biraz yağ olayına karşıyım. Kız yüzümden anlamış olacak ki "isterseniz yağı en az olacak şekilde yaptırtayım" dedi. Hepimiz bu şekilde sipariş verdik, çünkü gelecek şeyin her halükarda (az yağlı olsun dememize rağmen) yağ bombardımanı olacağını biliyorduk. Tadına gelince; çok muhteşem diyemeyeceğim. Benim evde kendi yaptıklarımdan çok farklı bir tadı yoktu ama yine de kuymağı yerinde yiyerek içimi rahatlatmış oldum!
Yemeklerimizi bitirdikten sonra ben bir ara mekandaki ürünlere bakarken mutfağı gördüm. Mutfaktaki aşçı da kadındı. Bu iş gerçekten çok hoşuma gitti =)) Yol üstü bir mekanda tüm çalışanlar kadın!!! Buna kısaca işte KARADENİZ de diyebiliriz!
Mekanda ayrıca yöreye ait bal ve çay çeşitleri satılıyordu. Biz de hem kendimize, hem de eşe dosta hediye çaylar aldık. (Tabii ben Ankara'ya dönerken kendi payımı getirmeyi unuttum!!!)
Yemek beni çok tatmin etmese de, çevrenin ve mekanın güzelliğinden dolayı mutlu mesut ayrıldım ordan... Daha ayrıntılı bilgi için
kendi sitesi incelenebilir...
Nihayet Trabzon'a gelebilmiştik. Asıl oraya gitme nedenimiz olan işlerimizi hallettikten sonra, çok kısa bir Forum turu yaptık. Yani koskoca Trabzona gidip şehir merkezini görememek de ayrı bir olaydı... Neyse... Dönüş için 18:30 - 19:00 sularında yola koyulduk. Bu sefer akşam yemeği için arayışlar başlamıştı. İlginçtir ki Trabzon'da ramazan boyunca hiç bir restoran açık olmazmış. Her restoranın camında "iftarda açığız" yazısını görmekten bıktığımız bir anda "Fevzi Hoca"nın
açık olduğunu keşfettik. Meğer çok ünlü bir yermiş. Gerçi dışarıdan bakınca da bu gayet güzel anlaşılıyor. İçerisi çok güzel ama mimarisi garip bir yerdi. Mekan denize sıfır. Fakat denizden bayaa bir yüksek. En azından girişi öyle =) İçeri girince, restoranın bir kaç katı daha olduğunu anlıyorsunuz. Ama aşağı doğru! Biz yalnızca bir kat aşağı indik. Restoran bomboştu ve garsonlar harıl harıl iftar sofralarını hazırlıyordu. Bizim bulunduğumuz saatte bomboş olmasına rağmen iftarda tamamen dolu olacağı belliydi tüm masaların hazır olmasından.
Menü istediğimde, bana yalnızca akçaabat köfte ve mezgit olduğunu söylediler. Aşırı derecede balık yiyesim vardı ama yine "yerinde yeme" sevdam yüzünden akçaabat köfte siparişi verdim. Yine 4ümüzün seçeneği aynıydı.
En başta ikram olarak meşhur "kaygana" geldi sofraya... Tadı güzeldi. Krepimsi bir şey. Ama içerik olarak daha zengin.
Ayrıca piyaz ve salata siparişi verdik. İkisi de tatmin ediciydi.
Veeee nihayet köfteler geldi! Gerçekten de güzeldi! İstediğime hiç de pişman olmadım. Yemeğin ortasındayken 1 tabak kızarmış patates getiriverdiler ikram olarak! Çok şaşırdım ama güzel bir jest oldu bana. Heheheh =))
Ama ben en çok finali beğendim! Şerbetli tatlı sevmeyen ben, gelen ikram tatlılara bayıldım resmen!!! Solda görünen laz böreği, sağdaki ise kıvırtma. Kıvırtma gerçekten çok ince açılmış ve şerbeti az önce dökülüp getirilmişti. Ilıktı iki tatlı da. Kıvırtmanın içi tamamen ceviz doluydu.
Ben ilk kez laz böreği tatmış oldum. Bir başkasıyla kıyaslayamam bu yüzden ama dünya üzerinde yediğim en güzel tatlılardan biriydi diyebilirim. Şerbetli olmalarına rağmen ikisi de çok tatlı değildi! En çok tatlıdan memnun kaldım ben!
Böylesine sıcak, yoğun ve yorgun bir gün ve üstüne yemek... Bana çoktan rehavet çökmüştü bile... Dönüş zamanı gelmişti ve işte bir klasik: dönüş yolu boyunca uyukladım.
İlk elçiliğin kapısından girdiğimizde, büyükçe bir bahçeden devam edip, hedef mekana ulaştık. Devasa ve güzel bir kapısı vardı. Kapıda bizi görevliler karşıladı. Montlarımızı verip topluca bize gösterilen yere doğru ilerledik. Gerçekten o kadar büyüktü ki, oda içinde odalar vardı. Her odanın kendine ait hoş bir havası vardı. İnsanı güzel hissettiriyordu.
Köşede duran ikram içkiler gerçekten çok hoştu. İlk 1,5-2 saat, içkilerden sorumlu görevli sürekli bizlere içki servisi yaptı. Her bir köşeye konulmuş aperatifler, sabırsız davetlileri yemeğe kadar oyalamayı başarabildi (bunlardan biri benim evet!). Ben içki faslına viski ile başladım. Onun ardından Skingrat ile içki keşfine çıktık. Görevlinin de önersiyle Campari'de karar kıldık. İlk defa denedik ikimiz de. O kadar çok beğendik ki!
İçkilerimizi bitirmemize fırsat kalmadan yemek salonuna çağrıldık. Kocaman ve şık bir davet masası vardı. Yemekler bir köşede, açık büfe şeklindeydi. Yemeklerin isimlerinin fotoğrafını, kalabalık yüzünden çekemedim. Ezberleyemedim de... Sadece içeriklerini biliyorum =) Yemeklerde domuz eti ve inek eti kullanılmamış olması ilginçti(!). Et olarak yalnızca kuzu ve tavuk eti vardı. Tavuk eti neye bulanıp pişirilmişti bilmiyorum ama yoğun bir baharat tadı vardı. Kuzu eti ise ıspanak püresine bulanmış, bir çok baharatla da çeşitlendirilmişti. Bunların dışında domatesle pişirilmiş çiftlik peyniri, bamya kızartması, sotelenmiş karnıbahar, körili ve limondan yenemeyek şekilde olan hamurumsu bir şey, körili ve değişik fıstıklı bir pilav, kırmızı ve yeşil biber sotesi... Aralarından hiç birini çok çok sevmedim. Ama yenmeyecek gibi de değildi. Asya yemeklerini çok tattığımdan, ilk yenildiğinde şok olunulcak bir durum yoktu.
Yemek faslından sonra tatlı faslına geçildi. Tatlı olarak da pirinçli, sütlaça benzeyen, ama tat olarak sütlaçla alakası olmayan, daha sulu, daha lapa pirinçli ve fıstıklı bir tatlı geldi. Çok şekerli değildi, bu yüzden hoşuma gitti. Diğer tatlı ise tereyağında havuç ve bol fıstığın kavrulmasından oluşmuş bir şeydi. Tadı hem sıcak cezerye gibi, hem de irmik helvası gibiydi. Bunu da beğendim. Ama yemek sonunda ağzımda bitmeyen bir zencefil tadı... O tadı bir türlü yok edemedim.
Yemek sonunda hepimiz içeri geçip, çay ve kahvelerimizi içmek için oturacak yerlere dağıldık. Ben tercihimi çaydan yana yaptım. Keşke kahveden yana yapsaymışım. Çay da çok baharatlı, değişik bir şeydi. Kahve insan kahvesiydi ama, tadına baktım... Misafirler yavaş yavaş dağılmaya başlarken, büyükelçi yanımıza geldi. Derken koyu bir siyaset muhabbeti başladı. Hazır adamı bulmuşken fena sıkıştırdık. Ama gerçekten o kadar tatlı birisi ki, kimseyi kırmadan tatlı tatlı konuştu tüm gece. Sonrasında herkes gidince eşi de (Hocamız) bize katıldı ve sohbet devam etti. Aslında çok daha uzun saatler devam edebilecek bir sohbetti ama, hocanın gözlerinin kaymasından ve esnemelerinden işgillenerek, ayıp olmasın diye kalktık =)) Yine görkemli bir yolculamadan sonra, içkinin verdiği gazla, Cinnah'ın en tepesinden Esat'a kadar yürüdük. Bazılarımız Kızılay'a kadar yürüdüler. Ama çok güzel bir gece geçirdik. Herkes yüzünde kocaman gülücüklerle ayrıldı...
